یک جایی لابه لای گذشته ها که گیر کنی...دیگر گم می شوی . گذشته ها و اتفاقاتش بر چرخ دنده های مغزت می چرخند و می چرخند و تو را چونان پدیده ای غریب در زمان حال خودت رها می کنند.... و آنوقت تو حتی نمی دانی که تیک تیک ساعت و گذران ثانیه ها چیست. مفهوم حال برایت ناپدید می شود .رویدادها را هم رها می کنی بگذرند.آدم هایی را می بینی که ناگهان ظاهر می شوند حرفی می زنند و بعد می روند در قضایای بی سر و ته فرو می روند. و همه چیز انگار سایه ای مبهم در پیش روی زندگی ات...

فراموشی چه نعمت بزرگی ست اگر بهتر باشد تمام آن گذشته ها را فراموش کرد...